داستان نیمکت‌نشینی ناگهانی و غیرقابل پیش‌بینی سیدحسین حسینی آنقدر عجیب بود که حالا به سوژه داغ این روزهای خبرهای آبی تبدیل شده است. نمی‌خواهیم به درست بودن یا نادرست بودن این تصمیم بپردازیم اما چند مورد است که سرمربی آلمانی آبی‌ها باید پاسخگوی آن باشد.
اول: قرار نیست استقلال همیشه برنده باشد اما تلاش برای موفقیت تا سرحد امکان با نهایت کیفیت خواسته همیشگی طرفداران است. استقلال حقیقتا مقابل پدیده قابل قبول جنگید و هم خوش‌شانس بود که یک بار گل نخورد و هم خیلی بدشانس که اسیر تیر دروازه و هنر گلر رقیب شد. از یاد نبریم پدیده یکی از بهترین‌های امسال لیگ خصوصا در بازی‌های خانگی بوده است. اما اگر توپ خلعتبری به تور دروازه استقلال می‌نشست شفر می‌توانست برای تغییر دروازه‌بان اول تیمش جواب منتقدان را بدهد؟!
دوم: ما باید سوال کنیم چرا حسینی سرمایه باشگاه استقلال که یک سرمایه ملی است و تنها متعلق به خودش نیست باید روی نیمکت بنشیند؟ حتی اگر جایگزینش یک گزینه با تجربه و کم اشتباه باشد. شفر مدتی است استقلال و فوتبال ایران را با بایرن‌مونیخ و فوتبال آلمان مقایسه می‌کند. قیاسی شیک و غرورانگیز که دل هوادار را می‌برد. او می‌گوید دروازه‌بان دوم چون قرار است در جام حذفی به میدان برود باید در شرایط مسابقه باشد! سوال اینجاست که در بایرن‌مونیخ هم 2 هفته مانده به بازی جام حذفی گلر دوم ناگهان جای نفر اول بازی می‌کند؟ آیا این اتفاق رخ می‌دهد؟
سوم: شفر شفاف باشد، اگر حسینی را نمی‌خواهد و یا حسینی را روی نیمکت می‌خواهد باید در سال جام جهانی تکلیف جوان اول استقلال را روشن کند. حسینی از نیمکت استقلال نمی‌تواند به جام جهانی برسد. اگر به هر دلیلی (چه فنی چه غیر فنی) قرار است او بازی نکند بهتر است همین الان به تیمی برود که در شرایط بازی قرار بگیرد ولو تیمی در سطحی پایین‌تر ولو با قراردادی قرضی. نام استقلال بزرگ و نیمکت‌نشینی‌اش افتخار است اما این بزرگی و افتخار برای حسینی در جام جهانی، پیراهن ملی و نان و آب نمی‌شود. با این بضاعت و توان فنی اگر اجازه دهند حق جوان اول استقلال پیراهن شماره یک تیم ملی در روسیه است.
